Τι έπραξαν όλοι αυτοί;

Χορτάσαμε χθες (και για κάνα διήμερο ακό­μη) από τις αναλύσεις για τις τεράστιες προο­πτικές που ανοίγει η ελληνική προεδρία της Ε.Ε. για τη χώρα.
Όλες αυτές οι παράτες, συνοδευό­μενες από τις εικόνες, τους λόγους και τις πόζες των επισήμων, θα κρατήσουν κάνα διήμερο και θα λειτουργήσουν σαν παυσίπονο που δεν εί­ναι δυνατόν να καταπραΰνει τον πόνο του ανία­του ασθενούς, δηλαδή της χρεοκοπημένης Ελ­λάδας, που μασκαρεύτηκε και καμώνεται πως προεδρεύει...

 Δεδομένης της χρεοκοπίας, και κυρίως δε­δομένης της κοινωνικής καταστροφής που έχει συντελεστεί, με την ανεργία, σύμφωνα με την Eurostat, να ανεβαίνει στο 27,4% και την ανερ­γία των νέων σταθερά πάνω από το 50%, θα ήταν χρησιμότερη ίσως από τις μασκαράτες η αποτίμηση της ελληνικής συμμετοχής στην Ε.Ε. καθώς και η αυτοκριτική για τις επιλογές που η κυρίαρχη πολιτική τάξη έκανε.

Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα κάποιοι τα εί­χαν «δει» να έρχονται. Και δεν μιλάμε για κόμμα­τα όπως το ΚΚΕ, τα οποία με συνέπεια και στα­θερότητα στάθηκαν απέναντι στη λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μιλάμε για δυνάμεις και πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες, παρότι γνώριζαν την πορεία προς τον όλεθρο, φρόντι­σαν απλώς να ζήσουν τις ένδοξες στιγμές ισχύ­ος και ευημερίας.

«Το Μάαστριχτ, αυτή η συνθήκη, απλώς απο­τελεί για μας ένα εισιτήριο σε έναν δύσκολο και άνισο αγώνα. Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί στην εκκίνηση είμαστε οι τελευταίοι. Ο αγώνας εί­ναι άνισος, γιατί η συνθήκη του Μάαστριχτ εκ­φράζει σχεδόν απόλυτα τα συμφέροντα και την οπτική γωνία του πλούσιου Βορρά. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης δεν χωράει μέσα στο Μάαστριχτ. Το Μάαστριχτ για μας αποτελεί έναν σταθμό σε μία πορεία ευρωπαϊκής ολο­κλήρωσης, έναν σταθμό που θα ξεπεραστεί και ίσως αλλοιωθεί στην ίδια την πορεία».

Τι ακριβώς έπραξαν σε πολιτικό επίπεδο τόσο ο βαθύς, πράγματι, αναλυτής Ανδρέας Παπαν­δρέου, στον οποίο ανήκουν τα πιο πάνω λόγια, όσο και οι πολιτικοί του επίγονοι όλοι το γνωρί­ζουμε πια.

Όπως γνωρίζουμε και τι πράττουν σήμερα οι... συμπρόεδροι της Ε.Ε. για το τρέχον εξάμη­νο Σαμαράς και Βενιζέλος, των οποίων η διακυ­βέρνηση σφραγίζει μια καταστροφή που εξε­λίσσεται επί χρόνια και κορυφώθηκε την εποχή των μνημονίων.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ