Απαιτητικοί ζητιάνοι (και εκβιαστές)

Χθές η Ελλάδα υπέστη δυο σκληρές ήττες.
Τη μία στο Παρίσι όπου η κυβέρνηση έχασε τη μάχη με την τρόικα.
Την άλλη στο λονδίνο όπου οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο απέτυχαν να καθησυχάσουν τους ξένους τραπεζίτες οτι μπορούν να διαχειριστούν την ελληνική οικονομία, αλλά αντίθετα τους τρομοκράτησαν.

Η κυβέρνηση προσπάθησε στο Παρίσι να πείσει ότι τα πράγματα θα πάνε καλά μετά την Πρωτοχρονιά, οπότε τελειώνει το μνημόνιο και φιλοδοξούμε να πετύχουμε μια πιο ήπια συμφωνία συνεργασίας με τους εταίρους. Δεν τα κατάφερε.

Οι δανειστές θεώρησαν οτι οι προβλέψεις της κυβέρνησης είναι από αισιόδοξες μέχρι αυθαίρετες και ότι χρειάζεται να πάρουμε έκτακτα μέτρα που αφορούν στη μείωση των συντάξεων, στην αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά και αμφισβήτησαν τη δυνατότητα μας να περιορίσουμε το δημοσιονομικό κενό, παρόλα τα επιχειρήματα του υπουργού οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη και του οικονομικού επιτελείου. Αποτέλεσμα; Οι Έλληνες επέστρεψαν χωρίς συμφωνία από το Παρίσι και η αγωνία για το ποιά θα είναι η σύμβαση που θα διαδεχθεί το μνημόνιο παρατείνεται καθώς τα περιθώρια στενεύουν.

Η παράταση του μνημονίου για λίγες έστω εβδομάδες μοιάζει τώρα πολύ πιθανή καθώς τα κοινοβούλια των ευρωπαικών χωρών θα κλείσουν την εβδομάδα που αρχίζει από τις 15 Δεκεμβρίου και δεν θα μπορούν να εγκρίνουν καμμία συμφωνία, ακόμη και αν υπάρξει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις στο μεσοδιάστημα. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει ότι "ολοκλήρωσε" με επιτυχία το μνημόνιο και προχωράει τώρα σε μια πιο ανεξάρτητη άσκηση οικονομικής πολιτικής απέτυχε.

Απέτυχε όμως οικτρά από ότι φαίνεται από τις εκθέσεις που εξέδωσαν οι διεθνείς επενδυτικοί οίκοι και η προσπάθεια που έκαναν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι οικονομολόγοι Σταθάκης και Μηλιός να πείσουν τους ξένους τραπεζίτες ότι αν εκλεγούν στην κυβέρνηση μπορούν να εφαρμόσουν ένα ρεαλιστικό, αποτελεσματικό και αποδεικτό από τους εταίρους οικονομικό πρόγραμμα.

Θα μου πείτε: δεν το περίμενες; Περίμενες ποτέ ότι η κυβέρνηση θα πείσει με ευκολία τους εταίρους ότι όλα τέλειωσαν και ότι πλέον είμαστε στο σωστό δρόμο; Αφού όλοι εδώ γνωρίζουμε ότι το μόνο που έγινε είναι να αυξηθούν οι φόροι και να διαλυθεί ο ιδιωτικός τομέας. Όλα τα κομματικά λαμόγια είναι στις θέσεις τους περιμένοντας να ξαναμπεί χρήμα στην αγορά, να χαλαρώσει η επιτήρηση για να το αρπάξουν. Ή περίμενες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πείσει τους ξένους τραπεζίτες ότι εφαρμόζοντας ένα αριστερό οικονομικό μοντέλο, χωρίς να έχουμε δικό μας νόμισμα και χρωστώντας 300 δισ ευρώ στις άλλες ευρωπαικές χώρες, όλα θα πάνε καλά;
Όχι δεν εκπλήσσομαι, αλλά δεν μπορεί κανείς να πεί οτι δεν απογοητεύται κιόλας από την κατάσταση αυτή. Η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα χθές στις δυο αυτές ευρωπαικές πρωτεύουσες.

Και φάνηκαν και άλλα πράγματα δυσάρεστα για εμάς, αλλά που πρέπει να τα δεχτούμε και να τα αλλάξουμε.

Φάνηκε ότι ζούμε στη δική μας αφελή φαντασίωση η οποία μετατρέπει τους ζητιάνους πολιτικούς μας σε δυναμικούς διαπραγματευτές.

Διότι ώς ζητιάνοι πήγαν στο Παρίσι οι κυβερνητικοί και ώς ζητιάνοι πήγαν στο Λονδίνο οι Συριζαίοι. Δεν τους αρέσει φυσικά να το ακούνε, αλλά έτσι είναι.

Η χώρα ζητιανεύει επί πέντε χρόνια τώρα, από το 2009 και μετά. Και ξαφνικά η ίδια η κυβέρνηση που ζητιανεύει εμφανίζεται ξαφνικά να διεκδικεί και προσπαθεί να επιβάλει τους όρους της. Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αγνοώντας την πορεία που έχει επιλέξει να ακολουθήσει η Ευρώπη, προσπαθεί να την αλλάξει παρουσιάζοντας ένα παλαιού τύπου σοσιαλιστικό μοντέλο στηριγμένο σε οικονομικά της δεκαετίας του '80 ίσως και παλιότερα. Δεν θα ασχοληθώ με το αν είναι λάθος τα οικονομικά του ΣΥΡΙΖΑ, λέω απλώς οτι αυτά τα οικονομικά δεν υπάρχουν πιά, δεν υπάρχουν τώρα. Και επειδή στα οικονομικά και στις διεθνείς σχέσεις έχει σημασία το τι πιστεύουν και σε τι σκοπεύουν οι άλλοι, το να εμφανίζεσαι εσύ ντυμένος Τσε Γκεβάρα στο Σίτυ του Λονδίνου για να πείσεις τους ξένους τραπεζίτες να σε δανείσουν, δεν είναι και ότι σοφότερο.

Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα είναι οτι ενώ είμαστε ζητιάνοι, είμαστε και απαιτητικοί. Και ακόμη χειρότερο είναι οτι οι απαιτήσεις μας στηρίζονται σε εκβιασμούς.

Η κυβέρνηση λέει στους πιστωτές να χαλαρώσουν και να δεχθούν τα δικά μας σχέδια διότι αν δεν το κάνουν θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στους ξένους τραπεζίτες ότι όταν έρθει θα διαγράψει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους και θα αναναεώσει τα ομόλογα για πολλές δεκαετίες στο μέλλον διότι αν δεν το δεχτούν αυτό οι δανειστές μας θα φύγουμε από το Ευρώ και θα διαλυθεί η Ευρώπη.

Ελπίζω να κατάλαβαν χθές και οι μεν και οι δε ότι αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωζώνη, αν θέλουμε να αποκτήσει ξανά η χώρα μας εθνική ανεξαρτησία, αν θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματα μας και να αναπτυχθούμε, να δημιουργήσουμε δουλειές και κέρδη και να πάψουμε να ζητιανεύουμε, πρέπει να το κάνουμε σε συμφωνία με όλους τους άλλους. Σε μια Ευρώπη που ενώνεται για να επιβιώσει στην παγκοσμιοποίηση, η Ελλάδα δεν μπορεί να τραβάει το δικό της δρόμο. Θα κάνει οτι κάνουν και οι άλλοι ευρωπαίοι. Αν δεν το κάνει θα εκδιωχθεί και θα προσπαθήσει να επιβιώσει με όρους Μέσης Ανατολής. Ας μη σκεφτούμε καν τι σημαίνει αυτό για όλους μας και όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε εθνικό (εννοώ εδαφικό).

Το ζήτημα είναι οτι τώρα και οι μεν και οι δε, δηλαδή η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να δούν τι θα κάνουν από εδώ και πέρα. Και θα πρέπει να το δούν από κοινού. Θα πρέπει να βρούν κοινά πεδία συνεννόησης, να δούν πώς θα φτιάξουμε μια καλή και συμφέρουσα συμφωνία με τους ευρωπαίους και να αφήσουν τους λεονταρισμούς, τους εκβιασμούς και τις φαντασιώσεις.
Το πράγμα φτάνει πολύ γρήγορα στο απροχώρητο και δεν υπάρχουν περιθώρια λαθών. Αρκετά κάνανε όλοι τους, τα επόμενα ίσως είναι μοιραία.

Toυ κ.Γ.Νικολόπουλου

 http://greece-salonika.blogspot.com/2014/11/blog-post_369.html