ΦΤΩΧΕ ΔΙΑΒΑΤΗ... (Τσιτσάνης)

Η κοινωνία βαριά στενάζει
σκληρά η φτώχια τηνε σπαράζει.
Τι θ’ απογίνει μ’ αυτό το χάλι,
αυτός ο δρόμος πού θα μας βγάλει.

Η δυστυχία μας κουρελιάζει,
απ’ τις πληγές μας το αίμα στάζει.
Τι μαύρα χρόνια καταραμένα,
τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.

Φτωχέ διαβάτη με τον καημό σου,
εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου.
Δεν είσαι μόνος στην οικουμένη,
υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.