Το 1897, επί κυβερνήσεως πλέον Δηλιγιάννη, η Ελλάδα ξεκίνησε ανέτοιμη, με προτροπή του Κάιζερ έναν επεκτατικό πόλεμο με προδιαγεγραμμένη την ήττα της, με σκοπό την απελευθέρωση Μακεδονίας και Θράκης. Ο πόλεμος αυτός αποδείχθηκε φυσικά φιάσκο, κατέληξε σε ήττα της Ελλάδας.
Αυτή η ήττα υποχρέωσε την Ελλάδα στη σύναψη δανείου ύψους 150 εκατ. χρυσών φράγκων, το Μάιο του 1898 στο Παρίσι...
Όταν το 1893 η Ελλάς του Τρικούπη πτώχευε, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να δανειστεί άλλα χρήματα από τους διεθνείς δανειστές της, και αρνούμενη την άμεση αποπληρωμή των περίπου 30 εκατ. χρυσών φράγκων, αντιλαμβανόμενη ότι το.. πρόβλημά της ήταν τα υπερβολικά έξοδα παρά τα χαμηλότερα των επιθυμιών των τότε κρατικών αξιωματούχων έσοδα, έπραξε το αυτονόητο: μείωσε τα έξοδα του κράτους μαχαίρι και αρνήθηκε την αποπληρωμή των χρεωλυσίων μέχρις νεωτέρας. Τότε ξεστόμισε ο Τρικούπης το ιστορικό “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”.
Οι περισσότερες συντάξεις, που τότε ήταν προϊόν αναδιανομής εισοδημάτων από τους πολλούς στους λίγους, έπαυσαν ολοσχερώς, ενώ το συγκριτικά με σήμερα μικρό δημόσιο, μειώθηκε εν μια νυκτί κατά το 1/3. Τέτοιες δραστικές ενέργειες επέφεραν τον σχεδόν άμεσο ισοσκελισμό του προϋπολογισμού από τον Τρικούπη.
Οι τότε δανειστές της Ελλάδας, αμφισβήτησαν ως δόλια τη χρεοκοπία, και επέμειναν. Το 1897, επί κυβερνήσεως πλέον Δηλιγιάννη, η Ελλάδα ξεκίνησε ανέτοιμη, με προτροπή του Κάιζερ έναν επεκτατικό πόλεμο με προδιαγεγραμμένη την ήττα της, με σκοπό την απελευθέρωση Μακεδονίας και Θράκης. Ο πόλεμος αυτός αποδείχθηκε φυσικά φιάσκο, κατέληξε σε ήττα της Ελλάδας.
Αυτή η ήττα υποχρέωσε την Ελλάδα, με απειλή την συνέχιση της επέλασης της Τουρκίας, να συνθηκολογήσει πλέον με τις δανείστριες Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Αυστροουγγαρία, Ιταλία και Ρωσία) για σύναψη νέου δανείου πραγματικού ύψους 150 εκατ. χρυσών φράγκων, το Μάιο του 1898 στο Παρίσι.
Το νέο δάνειο κάλυψε την αποπληρωμή στους αρχικούς δανειστές των περίπου 30 εκατ. χρυσών φράγκων, την πληρωμή αποζημίωσης έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας των τότε αιτούμενων 95 εκατ. για την πολεμική επιχείρηση, και τα εναπομείναντα περίπου 20 εκατ. χρυσά φράγκα κάλυψαν το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 1897.
Ως εξασφάλιση για τους νέους δανειστές, εγκαταστάθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, με υπερεξουσίες επικυρίαρχου υπεράνω και αυτών του εκάστοτε βασιλιά ή εκλεγμένης κυβέρνησης, ο οποίος ως ακόμη το 1978 διαχειριζόταν τα έσοδα από τα μονοπώλια πετρελαίου, αλατιού, σπίρτων, τσιγαρόχαρτου, ναξιακής σμύριδας, και τους φόρους κατανάλωσης καπνού, τέλη χαρτοσήμου και τους δασμούς των τελωνείων του Πειραιά, Λαυρίου, Πάτρας, Κέρκυρας και Βόλου.
Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της εποχής δεν αντιλαμβανόταν την ακριβή σημασία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, εμείς μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε την λειτουργία του. Μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία χρέους.
Θα είναι τεράστιο λάθος η επανάληψη των λαθών της κυβέρνησης του ελλειμματικού Δηλιγιάννη, και η επαναφορά της Ελλάδας σε καθεστώς αποικίας χρέους.
Όσο αργούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη χώρα, και όσο καθυστερεί μείωση του κόστους του δημοσίου και των συντάξεων σε εκείνα που ο Έλληνας μπορεί να ανταπεξέλθει, τόσο το Ελληνικό Δημόσιο χρέος θα ιδιωτικοποιείται, με φορολόγηση πέραν της φοροδοτικής ικανότητας της κοινωνίας, που τελικά θα καταλήξει σε δήμευση της περιουσίας της μεσαίας τάξης, καθώς η άρχουσα τάξη ποτέ δεν επηρεάζεται από τέτοιες μετατροπές του χρέους.
Δυστυχώς, η άρνηση του σημερινού πολιτικού προσωπικού να βάλει μαχαίρι στις δημόσιες δαπάνες, κάνουν το σημείο εκκίνησης της ανάκαμψης βαθύτερο, και ενώ σήμερα μιλούμε για ένα ΑΕΠ της τάξεως των 162 δισ. ευρώ για το 2013, με την εμμονή στη διατήρηση της κλειστής οικονομίας, με 117η θέση παγκοσμίως σε οικονομική (αν)ελευθερία, καθώς και υπερφορολόγηση της κοινωνίας με δικαιολογία τη φοροδιαφυγή 50 μπουζουξίδικων, οδηγούν στην καταβαράθρωση της παραγωγικής οικονομίας, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά των άκρων, και κυρίως στον κύριο εκφραστή της οργής των ψηφοφόρων, τη Χρυσή Αυγή.
Πρέπει έγκαιρα το κράτος να κόψει την υπερφορολόγηση, διαφορετικά οι σημερινοί εκφραστές της διατήρησης του μεγάλου κράτους σε κόστος της παραγωγικής οικονομίας, θα έχουν μπροστά τους ένα νέο Γουδή.
Έχουμε ακόμη επιλογές, αλλά όχι για πολύ: να μειώσουμε κατά 40% το κόστος των μισθών και συντάξεων δημοσίου, που σήμερα αγγίζουν τα 25 δισ. ευρώ, εξισώνοντάς τες με αυτούς της σημερινής ιδιωτικής οικονομίας (με αυτά τα 10 δισ. ευρώ ισοσκελίζεται ο προϋπολογισμός μας), ή να αφήσουμε να ξεκινήσουν οι κατασχέσεις υπέρ δημοσίου, με βάση αντισυνταγματικούς και άδικους φόρους τεκμηρίων και χαρατσιών, ρισκάροντας ο αναβρασμός της κοινωνίας να εκραγεί με την πρώτη πιστολιά.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, παραδέχθηκε σε ακροατήριο Ελληνοαμερικανών υποψήφιων επενδυτών, ότι “ζητάμε φόρους από ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν άλλο”.
Άρα γνωρίζει την πιθανότητα εκτροπής της καταστάσεως. Ας ελπίσουμε να δείξει την ωριμότητα του Τρικούπη, παρά την αμετροέπεια του Δηλιγιάννη.
του Αγη Βερούτη
http://greece-salonika.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου