Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Στην Ελλάδα υπάρχουν 597.000 φτωχά ή κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά, με 322.000 εξ αυτών να αντιμετωπίζουν σοβαρές στερήσεις.
Τα παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά που χαρακτηρίζονται από φτώχεια και από σοβαρή υλική αποστέρηση το 2011 έφθασαν τα 69.000 από 12.000 που ήταν το 2010.
Το ποσοστό των παιδιών που ζει σε νοικοκυριά στα οποία κανείς δεν εργάζεται έφθανε στο.. 9,2% το 2011 και έχει αυξηθεί κατά 2,9 ποσοστιαίες μονάδες μεταξύ 2010 και 2011.
Χρειάζεται η έκθεση που συντάχθηκε για λογαριασμό της UNICEF, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, για να δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013; Οι εικόνες από τους ανθρώπους που δίνουν «μάχη» για να αποκτήσουν λίγα δωρεάν λαχανικά είναι δραματικές. Βλέπετε υπάρχουν διαμαρτυρίες (όπως αυτές των αγροτών και των επαγγελματιών λαϊκών αγορών) που έχουν και κοινωνική ευαισθησία.
Οι εικόνες από την αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια είναι συγκλονιστικές. Αλλά τώρα μιλάμε για κάτι ακόμα πιο δυνατό, μιλάμε για παιδιά. Για σχεδόν 600.000, αφού οι αριθμοί συνέχεια αυξάνουν, φτωχά παιδιά που στερούνται ακόμα και τα βασικά στη διατροφή, τη θέρμανση, την ένδυση, που οι γονείς τους αδυνατούν να τα πάνε έστω και λίγες ημέρες διακοπές και δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τους πάγιους λογαριασμούς.
Τα νούμερα είναι αμείλικτα, γροθιά στο στομάχι, σύμφωνα με την έκθεση το ποσοστό των νοικοκυριών με παιδιά κάτω από το όριο φτώχειας που δήλωνε αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κρέας, ψάρι, κοτόπουλο ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, ανέρχεται σε 44,3% για το 2011, από 21,6% το 2010. Και οι αριθμοί όλο αυξάνουν.
Η δική μας η γενιά μάλλον είναι η πρώτη μετά τον πόλεμο που «κατάφερε» να εξασφαλίσει ένα χειρότερο μέλλον για τα παιδιά, από αυτό που ζήσαμε εμείς ως παιδιά. Ενδεικτικά είναι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των νέων ηλικίας 15 έως 24 ετών στο 55,3% το 2012 και 64,2% τον Φεβρουάριο του 2013 και τα ακόμη υψηλότερα ποσοστά των παιδιών ηλικίας 15 έως 18 ετών στο 61,3% το 2012.
Τα στοιχεία, όμως, είναι αυτά και για να αλλάξουν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και θυσίες. Γιατί το δράμα αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με άσκοπους λεονταρισμούς, ούτε με αυτοκαταστροφικές κινήσεις και αποφάσεις. Οι τζάμπα μάγκες δεν έχουν πια πέραση. Δουλειά και απομάκρυνση από το παρασιτικό παρελθόν του βολέματος και του πελατειακού κράτους χρειάζεται. Μαγικές συνταγές και μυστικά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και δανεικά - αγύριστα. Για να πάμε μπροστά θα πρέπει να στηριχθούμε στα δικά μας πόδια, να εργαστούμε για την ανάπτυξη, να κάνουμε θυσίες για το μέλλον, για τα φτωχά παιδιά.... όπως μας λέγανε κάποτε στα παιδικά μας παραμύθια.
Του Ν.Ζάβρα
http://greece-salonika.blogspot.com/2013/05/blog-post_1459.html#ixzz2UBcakhUBΧρειάζεται η έκθεση που συντάχθηκε για λογαριασμό της UNICEF, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, για να δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013; Οι εικόνες από τους ανθρώπους που δίνουν «μάχη» για να αποκτήσουν λίγα δωρεάν λαχανικά είναι δραματικές. Βλέπετε υπάρχουν διαμαρτυρίες (όπως αυτές των αγροτών και των επαγγελματιών λαϊκών αγορών) που έχουν και κοινωνική ευαισθησία.
Οι εικόνες από την αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια είναι συγκλονιστικές. Αλλά τώρα μιλάμε για κάτι ακόμα πιο δυνατό, μιλάμε για παιδιά. Για σχεδόν 600.000, αφού οι αριθμοί συνέχεια αυξάνουν, φτωχά παιδιά που στερούνται ακόμα και τα βασικά στη διατροφή, τη θέρμανση, την ένδυση, που οι γονείς τους αδυνατούν να τα πάνε έστω και λίγες ημέρες διακοπές και δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τους πάγιους λογαριασμούς.
Τα νούμερα είναι αμείλικτα, γροθιά στο στομάχι, σύμφωνα με την έκθεση το ποσοστό των νοικοκυριών με παιδιά κάτω από το όριο φτώχειας που δήλωνε αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κρέας, ψάρι, κοτόπουλο ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, ανέρχεται σε 44,3% για το 2011, από 21,6% το 2010. Και οι αριθμοί όλο αυξάνουν.
Η δική μας η γενιά μάλλον είναι η πρώτη μετά τον πόλεμο που «κατάφερε» να εξασφαλίσει ένα χειρότερο μέλλον για τα παιδιά, από αυτό που ζήσαμε εμείς ως παιδιά. Ενδεικτικά είναι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των νέων ηλικίας 15 έως 24 ετών στο 55,3% το 2012 και 64,2% τον Φεβρουάριο του 2013 και τα ακόμη υψηλότερα ποσοστά των παιδιών ηλικίας 15 έως 18 ετών στο 61,3% το 2012.
Τα στοιχεία, όμως, είναι αυτά και για να αλλάξουν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και θυσίες. Γιατί το δράμα αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με άσκοπους λεονταρισμούς, ούτε με αυτοκαταστροφικές κινήσεις και αποφάσεις. Οι τζάμπα μάγκες δεν έχουν πια πέραση. Δουλειά και απομάκρυνση από το παρασιτικό παρελθόν του βολέματος και του πελατειακού κράτους χρειάζεται. Μαγικές συνταγές και μυστικά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και δανεικά - αγύριστα. Για να πάμε μπροστά θα πρέπει να στηριχθούμε στα δικά μας πόδια, να εργαστούμε για την ανάπτυξη, να κάνουμε θυσίες για το μέλλον, για τα φτωχά παιδιά.... όπως μας λέγανε κάποτε στα παιδικά μας παραμύθια.
Του Ν.Ζάβρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου