Ποιος φταίει για το τροχαίο με την Porsche;

Για μια ακόμα φορά, η χώρα ολόκληρη συγκλονίζεται από ένα τροχαίο. 

Αυτή τη φορά, νεκρός δεν είναι ένας γνωστός τραγουδιστής, αλλά μια μάνα με το μωρό της, καθώς και άλλοι δύο.

 

Οι τελευταίοι, επιβάτες μιας Porsche, η οποία έφυγε ανεξέλεγκτη με τρομερή ταχύτητα μέσα στο πάρκινγκ της Εθνικής Οδού, στο 83ο χιλιόμετρο, στο Ύπατο Θηβών. 
Το βίντεο που κυκλοφόρησε (και το οποίο το TopSpeed.gr δεν αναδημοσιεύει, σεβόμενο τον πόνο των οικογενειών που έχασαν τους ανθρώπους τους) είναι συγκλονιστικό.

Και τώρα, η μισή Ελλάδα αναρωτιέται: "Ποιος φταίει για το τροχαίο με την Porsche"; Γιατί έγινε αυτή η τραγωδία; Και θα αρχίσουν οι ειδικοί και οι "ειδικοί". Από το "οι Porsche είναι σκοτώστρες", μέχρι "φταίνε οι πλούσιοι". Και, τι έγινε αλήθεια, γιατί η Porsche μπήκε στο πάρκινγκ έχοντας χάσει ήδη τον έλεγχο; Λάστιχο με πολλά χιλιόμετρα; Αδιαθεσία του οδηγού; Προσπαθούσε να φωτογραφήσει το καντράν; Είχε πάει στην ευθεία της Θήβας να τελικιάσει; Απλά το "έχασε"; Μάλλον δεν θα το μάθουμε. Όλοι αυτό συζητάνε και δηλώνουν σοκαρισμένοι. Δήθεν. Ναι, δήθεν σοκαρισμένοι.

Κι εσύ, δήθεν σοκαρισμένος/η είσαι. Αν δεν ξέρεις ήδη το γιατί, η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και θα ξαναεξηγήσω κάποια πράγματα που έχω ξαναγράψει για την υποκρισία των Ελλήνων στο κλάψιμο των νεκρών και τραυματιών από τροχαία. Γιατί, να ξέρεις, μικρή σημασία έχει το ποιος φταίει στο συγκεκριμένο τροχαίο. Και το ποιος θα φταίει στο επόμενο. Και στο μεθεπόμενο.  

Μια χώρα που θρηνεί 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία κάθε χρόνο, (κατά μ.ο., γιατί έχουν αρχίσει να μειώνονται, λόγω μείωσης της κυκλοφορίας οχημάτων) πώς μπορεί να υποκρίνεται ότι συγκλονίζεται; Και γιατί δεν κάνει κάτι για να μην πάνε χαμένα τα παιδιά της, όπως πήγαν και αυτά; Γιατί στους Έλληνες αρέσει να κλαίνε τα παιδιά, τα αδέρφια, τους γονείς, τους συγγενείς τους; 

"Μα, τι λες;", θα πουν κάποιοι. Σε ποιον αρέσει να κλαίει τους ανθρώπους του; Κι όμως! Στους 9 στους 10 Έλληνες, αρέσει. Γιατί το αποδεικνύουν καθημερινά και δίνουν το παράδειγμα στους γύρω τους. Κι αμα τους πεις κουβέντα, θα τ' ακούσεις. 

Σκέψου ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που σήμερα "θρηνούν", αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το STOP, δεν θα φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στο μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το πατήσουν λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει "δυο ποτηράκια", θα κάνουν σφήνες και χίλια δυο ακόμα. Και, όταν κάποιος τους ζητήσει το λόγο, θα πουλήσουν "τσαμπουκά". Ψέματα;

Αισθάνομαι σχεδόν γραφικός που με κάθε πολύνεκρο τροχαίο αναγκάζομαι να επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα και τίποτα να μην αλλάζει γύρω μου: Οι Έλληνες δεν έχουμε οδηγική παιδεία. Γενικώς έχουμε χαμηλό επίπεδο παιδείας (το οποίο, θεωρώ, ευθύνεται για τα κακά αντανακλαστικά μας στην κρίση), αλλά στην οδηγική, το χουμε τερματίσει. Οι αριθμοί, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: Σε ό,τι αφορά τα τροχαία δυστυχήματα/ατυχήματα και την οδική ασφάλεια, η Ελλάδα βρίσκεται στην 28η, την τελευταία δηλαδή θέση της Ε.Ε. Κάθε μέρα, θρηνούμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές.

Γιατί οδηγούμε έχοντας χεσμένους τους γύρω μας και σα να μη μας ενδιαφέρει αν κάποιος/α μας περιμένει σπίτι; Τι φταίει; 

Τα πάντα. Όλοι μας. Ο καθένας μας ξεχωριστά, που, έστω μια φορά θα πει "δε βαριέσαι". Που δεν παίρνει την οδήγηση στα σοβαρά. Που γράφει τον ΚΟΚ και τη λογική στα παλιά του τα παπούτσια, είτε οδηγεί νταλίκα ή λεωφορείο (ακόμα και σχολικά, ρε αθεόφοβοι) με φθαρμένα λάστιχα, είτε αυτοκίνητο όπως του γουστάρει, είτε μηχανάκι/μηχανή ξεφτιλίζοντας τον ΚΟΚ, είτε ποδήλατο κινούμενος όπως και όπου του καπνίσει (αλήθεια, για εσάς τα φανάρια δεν ισχύουν, ή είστε απέθαντοι;), είτε ακόμα και ως πεζός που "προλαβαίνω να περάσω απέναντι". Γιατί είμαστε μάγκες. Είμαστε έξυπνοι εμείς. Οι άλλοι δεν ξέρουν. Οι άλλοι είναι υπερβολικοί. Γιατί "ντάξει μωρέ τώρα να πούμε".

Έπειτα, είναι το κράτος. Είναι αυτοί οι άσχετοι καρεκλοκένταυροι, που συμπεριφέρονται στους ιδιοκτήτες ΙΧ σαν να έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα. Που τους έχουν μουρλάνει στη φορολογία, ωθώντας τους, ουσιαστικά, να οδηγούν επικίνδυνα σαπάκια. Μα, βρε μπαγλαμά, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι με το να υπερφορολογείς το αυτοκίνητο σε μια χώρα που έχει τρισάθλιες δημόσιες συγκοινωνίες, αναγκάζεις τον ιδιοκτήτη να επιλέξει το πιο παλιό, πιο κακοσυντηρημένο, πιο αν-ασφαλές αυτοκίνητο που υπάρχει; Δεν σου λέει τίποτα βρε πανάσχετε ότι γεμίσαμε με τα μεταχειρισμένα που πέταξαν στα σκουπίδια οι Γερμανοί και οι δικοί μας εξυπνάκηδες γύρισαν τα χιλιόμετρα και τα πουλάνε ως "σχετικά καινούρια";  Γιατί απαγορεύεις στον Έλληνα οικογενειάρχη να αγοράσει καινούριο αυτοκίνητο για να μετακινεί την οικογένειά του; Γιατί απαγορεύεις στο νέο να αγοράσει το αυτοκίνητο που αγαπά;

Και, συνεχίζοντας με τους φταίχτες, σιγά μην τους ξέχναγα: Φταίνε οι πολιτικοί- άρχοντες της μίζας (όχι μόνο της κεντρικής, αλλά και της τοπικής σκηνής) που παραλαμβάνουν δρόμους -λαιμητόμους, με απίστευτες κακοτεχνίες που οδηγούν σε θανάτους. Και δεν έχει μπει ποτέ, κανένας φυλακή γι' αυτό! Άνθρωποι πληρώθηκαν για να παραδώσουν κατσικόδρομους! Και οι "εκπρόσωποί μας" τους παρέλαβαν!

Φταίει το σύστημα που επιβάλλει και διατηρεί ηλίθια όρια ταχύτητας -σε πολλά σημεία- μόνο και μόνο για να παραβιαστούν. Που μονοδρομεί δρόμους ανάλογα με το "δόντι" που έχει στο δημαρχείο κάποιος κάτοικος. 

Φταίει η Τροχαία που στήνει καρτέρια για να κόψει κλήσεις, αντί να φροντίσει να επιμορφώσει: Να κάνει συστάσεις για κράνος- ζώνη, να βελτιώσει, με αστυνόμευση, τη συμπεριφορά των οδηγών. 

Φταίνε οι δάσκαλοι οδήγησης και όλο το σάπιο κύκλωμα το οποίο χορήγησε έναν σκασμό άδειες οδήγησης σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε, επειδή έπεσε το "λαδάκι".

Φταίνε οι διοργανωτές αγώνων αυτοκινήτου που μετέτρεψαν το άθλημα σε έναν κλειστό κύκλο. Μια κλίκα. Που δεν γίνονται οι οδηγοί, οι δάσκαλοι της οδικής ασφάλειας σε αυτή τη χώρα. Γιατί, ο κάθε οδηγός και ιδιαίτερα ο νέος, θα ακούσει με δέος τον "θεό" των ράλλυ. Αλλά, ξέχασα: Αντί να δουν πώς θα μαζέψουν κόσμο στις αναβάσεις και τις πίστες, σφάζονται μεταξύ τους, λες και είναι πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα νέα παιδιά εξελίσσονται σε γίδια τα οποία δίνουν διαδικτυακά ραντεβού στο Riba's για να ξεσπάσουν. 

Και φυσικά, φταίμε και οι δημοσιογράφοι, που είμαστε ό,τι να ναι. Φταίω κι εγώ, πιο πολύ απ' όλους, που, παρότι έχω το βήμα, δεν σου πιπιλάω το μυαλό σε κάθε δοκιμή και παρουσίαση που κάνω ότι το γρήγορο αμάξι θα το ευχαριστηθείς στην πίστα. Ότι το καλό αμάξι είναι αυτό που σε κρατάει πιο ασφαλή. Ότι καλός οδηγός είσαι όταν δεν θέτεις σε κίνδυνο εαυτόν και άλλους. Ότι το υπεργρήγορο αμάξι που σου περιγράφω πώς ανοίγει, μπορούν να το χαρούν μόνο ζωντανοί. Ότι μάγκας είσαι μόνο στην πίστα. Που δεν τα γράφω αυτά και πολλά ακόμα. Βέβαια, αν το κάνω αυτό, δεν θα μου δώσεις ούτε ένα κλικ. Τουλάχιστον όμως, θα κοιμάμαι ήσυχος τις νύχτες. 

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή για τον Έλληνα αδιαφορία για ό,τι κακό γίνεται γύρω του (μέχρι να αγγίξει το σπίτι του) έχουν δημιουργήσει ένα είδος κουλτούρας. Με την κακή έννοια. Δηλαδή, κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια στην παρανομία, επειδή, παρακάτω, θα την κάνουμε κι εμείς. 

Και φυσικά, αντί για κατάρες και "φταις", είναι ώρα περισυλλογής. Είναι ώρα να δούμε τι θα κάνουμε εμείς για την ασφάλειά μας και, όταν το φροντίσουμε αυτό και γίνουμε πολιτισμένοι άνθρωποι και όχι ούγκανα επάνω σε λαμαρίνες και πλαστικά, θα διεκδικήσουμε το δίκιο μας για τους δρόμους- ανέκδοτα στους οποίους κινούμαστε. Και πώς θα τα καταφέρουμε; 

Σίγουρα, δεν θα περιμένουμε κάτι από κυβερνήσεις και πολιτικούς. Αυτοί, δουλειά τους κάνουν. Χεσμένους μας είχαν και χεσμένους μας έχουν. Άλλωστε, να σου πω και μια αλήθεια, αν είσαι άνεργος/η, παίρνεις οποιοδήποτε επίδομα ή σύνταξη και σκοτωθείς μια μέρα, χάρη θα τους κάνεις. Θα εξοικονομήσουν πόρους. Τι, ψέματα; 

Η αλήθεια είναι, άλλωστε, ότι σε αυτό το χάος που συντελεί το ελληνικό κράτος -και εσύ είσαι υπεύθυνος/η για αυτό το χάος, βέβαια- δεν υπάρχει ικανός πολιτικός ή πόλιτικός σχηματισμός που θα πάρει την ευθύνη να συγκρουστεί με συμφέροντα και να αλλάξει το γίγνεσθαι των μεταφορών. 

Για παράδειγμα, η χώρα μας έχει ειδική Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, η οποία, μόνο φέτος, έχει συνεδριάσει έξι φορές και καμια δεκαριά πέρυσι. Σε αυτές τις φορές, έχει ενημερωθεί από ειδικούς και μη για ζητήματα οδικής ασφάλειας (λες και τα μέλη της είναι εξωγήινοι και κινούνται σε άλλους δρόμους), αλλά, όσο και αν αναζητήσαμε, δεν βρήκαμε κάποιο πόρισμα, ή ακόμα καλύτερα, κάποια δράση της για να φτιάξουν τα πράγματα και να σκοτώνεται λιγότερος κόσμος. 

Παρακάτω, ανασύρουμε ένα (ακόμα) παλιό κείμενο από συνέντευξη του Ιαβέρη, ο οποίος εξηγεί ότι μέσα σε ένα χρόνο είχαμε 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα. 

Είναι σαν να πέφτει κάθε μέρα σε μια κατοικημένη περιοχή, ένα μικρό αεροσκάφος της αεροπλοΐας με 20 επιβάτες.

Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 45 χλμ την ώρα. Και τα περισσότερα θύματα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είναι κάτω των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15 - 29. Μας περισσεύουν ζωές νέων, φαίνεται, σε αυτή τη χώρα...

Αιτία; Οι τραγικοί δρόμοι και οι επικίνδυνοι οδηγοί που σε συνδυασμό με την άγνοια και την αδιαφορία οδηγούν σε ένα εγκληματικό αποτέλεσμα, όπως εξήγησε ο Ιαβέρης.

«Τον καρκίνο του δρόμου στη χώρα μας τον αντιμετωπίζουμε με παυσίπονο αντί χειρουργείου», είπε και έφερε ως παράδειγμα το γεγονός ότι, ενώ σε όλες τις χώρες έχουν μειωθεί τα τροχαία από 20% - 99,5%, όπως η Σουηδία, στην Ελλάδα είχαμε αύξηση ως και 60%.

«Το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει ένα βλήμα» είπε χαρακτηριστικά ο Ιαβέρης και εξήγησε: «Μέσα στα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000 έμειναν ανάπηροι».

Ο Ιαβέρης, έθεσε και μια άλλη σημαντική παράμετρο, την οικονομική καθώς όπως είπε, «το 40% του κόστους στην υγεία, είναι από τροχαία».

«Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο», επεσήμανε ο Ιαβέρης.

«Ένας γονιός που οδηγεί με πάνω από 10 χλμ την ώρα το αυτοκίνητο και αφήνει το παιδί του να κάθεται στη μέση των πίσω καθισμάτων και δεν το δένει κανονικά στο παιδικό κάθισμα είναι σαν το προορίζει για αναπηρικό καροτσάκι που θα το σπρώχνει σε όλη του τη ζωή, αν συμβεί ένα βίαιο φρενάρισμα», τόνισε χαρακτηριστικά.

Μίλησε, όμως, και για γενικότερη άγνοια που υπάρχει στη κοινή γνώμη, σε ότι αφορά την σημασία που έχει η ασφαλής οδήγηση, επικαλούμενος το εξής παράδειγμα: «Ρωτήσανε σε ένα τηλεπαιχνίδι 100 ανθρώπους για ποιο επάγγελμα χρειάζεται μικρότερη προσοχή και η πιο δημοφιλής απάντηση με ποσοστό 80% ήταν ο επαγγελματίας οδηγός. Δηλαδή, ο οδηγός του σχολικού που μεταφέρει τα παιδιά μας», ανέφερε.

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, υπογραμμίζοντας ότι «είναι απόπειρα φόνου, είναι απόπειρα αυτοκτονίας».

Ο Ιαβέρης, υπογράμμισε ακόμα, ότι, μόνο αν αναληφθεί πρωτοβουλία σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, μπορεί το εθνικό αυτό πρόβλημα να πάρει σοβαρές διαστάσεις.

«Για να σταματήσει το έγκλημα και η γενοκτονία που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους, πρέπει η Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας να πάει στο Μαξίμου και να ζητήσει από τον πρωθυπουργό να το πάρει πάνω του γιατί είναι μέγα εθνικό και πολιτικό ζήτημα», τόνισε και η πρόταση του αυτή έδειξε να έχει θετική αποδοχή από την Επιτροπή.

Κλείνοντας ο Ιαβέρης την ενημέρωση του, έδωσε μια συμβουλή σε όλους τους οδηγούς λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η λύση του προβλήματος είναι η αυτοεκτίμηση. Καθένας, πρέπει να ξέρει πόσο ανεκτίμητος και λατρεμένος είναι, και πόσο θα λείψει από τα παιδιά ή τους γονείς του, αν εμπλακεί σε μια ανόητη σύγκρουση, επειδή τα μυαλό του είναι στα κάγκελα. Αν θέλουμε άμεσα να μειώσουμε το οδικό έγκλημα, κάθε πρωί ας κοντοσταθούμε και ας σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν το απόγευμα».

www.topspeed.gr

PAL-V One Flying Car Flight

Η ανουσιότητα του να είσαι νέος, μορφωμένος, έντιμος και να ζεις στην Ελλάδα του 2017

Πριν μερικές μέρες με πήρε τηλέφωνο ένα κοντινό μου πρόσωπο, κλαίγοντας. 

Δεν έκλαιγε για κάποια βλακεία, ούτε όμως είχε πεθάνει και κανείς. 

Δεν ήταν υστερικό το κλάμα, κι αυτό το έκανε ακόμα πιο τρομακτικό.

 

 Ήταν υγροποιημένη, ρεαλιστική απελπισία. Καταρρακτώδης οργή, δικαιολογημένη απόγνωση ανθρώπου που δεν ξέρει τι άλλο να κάνει. Και δεν μπορούσα να αντιπαραθέσω τίποτα, είχε δίκιο σε όλα. Μια ζωή διάβασμα, βιβλία, τρέξιμο, προγραμματισμός, ξενύχτι, άγχος, κούραση, αγώνας, συνέπεια, και τώρα, με έναν γρήγορο υπολογισμό εισφορών/φόρων, του μένουν λιγότερα από τετρακόσια ευρώ τον μήνα από τον μισθό του για να ζήσει. Μια αίσθηση σαν ανεπιθύμητο γαργαλητό. Έχεις πάψει να γελάς εδώ και ώρα, δεν είναι πια αστείο. Είναι η πραγματικότητα.

Το κακό ριζικό της νέας γενιάς έχει αναλυθεί πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια, και τα δραματικά πορίσματα που έχουν εξαχθεί κατά καιρούς, είναι όλα τους εντελώς σωστά κι αληθινά. Ότι είναι η πρώτη γενιά μετά από δεκαετίες που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, ότι θα πληρώσει τα σπασμένα άλλων χωρίς να φταίει, ότι δεν θα απολαύσει προνόμια που μέχρι πρότινος ήταν δεδομένα, ότι θα ζήσει πολύ φτωχικά, ότι ότι ότι. Η ανάγνωση, όμως, αυτή τείνει να αντιμετωπίζει τη συφοριασμένη νέα γενιά σαν ενιαίο σύνολο, που απλώς δεν του έλαχε η αναμενόμενη κληρονομιά. Τα καλομαθημένα πλην κακότυχα παιδιά μας, δηλαδή, που τελικά δεν θα πάρουν αυτό που τους υποσχέθηκαν γονείς και παππούδες. Ισχύει γενικά αυτό, αλλά η έμφαση σ’ αυτή μόνο τη θεώρηση παραγνωρίζει έναν άλλο, τεράστιας σημασίας παράγοντα: Ότι κάποιοι νέοι δεν κλαίνε για τη χαμένη κληρονομιά, αλλά για τους δικούς τους χαμένους κόπους.

Το ότι κάποιος είναι νέος δεν σημαίνει ούτε πως γεννήθηκε χθες, ούτε πως ανά πάσα στιγμή καίει το χωράφι του και παίρνει άλλο (“σιγά μωρέ, νέος είσαι”). Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως κάποιοι “νέοι” πέρασαν την παιδική τους ηλικία σπέρνοντας και χτίζοντας. Ωραίες οι βόλτες, ωραία τα πάρτι, ωραία η αλητεία, όλα τους βολικά κλισέ στην παραδοσιακή εννοιολόγηση της νεότητας, όμως μερικές χαριτωμένες φάτσες που δεν έχουν ακόμη κλείσει τα τριάντα, μεγάλωναν όλα αυτά τα χρόνια επενδύοντας στον εαυτό τους. Και τώρα δεν ζητάνε κάτι παράλογο, δεν ζητάνε καν ανταμοιβή. Ζητάνε πίσω τον εαυτό τους, ο οποίος βρίσκεται σε καθεστώς ομηρίας.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το geek του 2017 δεν ζητάει ούτε περισσότερα λεφτά ούτε καλύτερες συνθήκες. Αυτά ξέρει ότι δεν θα τα έχει, κι ακριβώς επειδή είναι λίγο εξυπνότερο απ’ τον μέσο όρο (σόρι, αλλά είναι αλήθεια) είναι σε θέση να συμφιλιώνεται με την πραγματικότητα από νωρίς, κι ενώ οι γύρω του, και κυρίως όσοι κόπιασαν λιγότερο από αυτό, ζητούν περιπαθώς προνόμια που δεν δικαιούνται καν. Ο (πολυ πολύ κουρασμένος) πτυχιούχος δεν ζητάει καμία βοήθεια, καμία ευνοϊκή πράξη. Έχει μάθει, άλλωστε, να πορεύεται ως φρικιό, αυτόνομα. Ζητάει μια ουδέτερη παράλειψη. Να μην καταργείται η ύπαρξή του. Να τον αφήσουν να ζήσει με τα δικά του λίγα, χωρίς να του τα υφαρπάζουν για να κλείσουν τρύπες άλλων.

Ο προσωπικός κόπος, όπως αυτός αποτυπώνεται μέσα από σπουδές και άλλες κατακτήσεις που δεν φωνάζουν, παρά σημειώνονται σιωπηλά και πνευματικά, έχει στοχοποιηθεί με αδιανόητη χυδαιότητα τα τελευταία χρόνια. Η μόρφωση θεωρείται αλαζονεία, η αυθεντία θεωρείται ελιτισμός, και όποιος παλεύει για τον εαυτό του (όσο έντιμα και σκληρά κι αν το κάνει, δεν έχει σημασία) θεωρείται υπόλογος επειδή δεν μοιάζει με τη μάζα. Και η μάζα έχει, κατά έναν ουσιοκρατικό τρόπο, πάντοτε δίκιο. Και ως φορέας του δικαίου απαιτεί την ισοπέδωση όσων διακρίνονται από αυτήν, γιατί έχει μάθει να ερμηνεύει τη διάκριση ως επιθετική συμπεριφορά. Της είναι αδύνατο να διαχωρίσει αυτόν που την υπερβαίνει για να την πατήσει από εκείνον που την υπερβαίνει για να την οδηγήσει ψηλότερα. Αν μπορούσε να τους διαχωρίσει, εξάλλου, δεν θα ήταν μάζα. Κι έτσι, το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να δολοφονεί αδιακρίτως.

2017. Οι φωνακλάδες ακόμα κυριαρχούν, οι κομματικοποιημένοι ακόμα βολεύονται, οι απανταχού διεφθαρμένοι (πλούσιοι, λιγότερο πλούσιοι και φτωχοδιάβολοι) εξακολουθούν να τη βγάζουν καθαρή. Ένα μικρό ποσοστό επιβιώνει από τύχη, από παράδοση, ή μετά βίας. Και μετά, είναι και τα κορόιδα, εκείνοι οι “νέοι”, που βλακωδώς πίστεψαν ότι θα ζήσουν ή ακόμη κι ότι θα διαπρέψουν (τόσο θράσος!) με τον σταυρό στο χέρι. Και, ναι, κάποιοι τα έκαναν όλα σωστά. Διάβαζαν μέχρι και θρησκευτικά στο σχολείο για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως έκαναν ό,τι μπορούσαν, ενώ στο Πανεπιστήμιο κόβονταν στα ίδια μαθήματα ξανά και ξανά, καθώς τα σκονάκια δίπλα τους έδιναν κι έπαιρναν και τα πτυχία χαρίζονταν. Πίστευαν ότι έκαναν το καθήκον τους – τόσο λίγα καταλάβαιναν! Αν σκέφτονταν λίγο πιο πονηρά κι ελληνικά, ίσως τώρα να μην έμεναν ξάγρυπνοι από το άγχος τους για το πώς θα πληρώσουν τα (εικονικά) ασφαλιστικά τους ταμεία.

Στο μεταξύ, η κοινωνία παρατηρεί τη σφαγή ατάραχη. Πέρα από τετριμμένους θρήνους τηλεοπτικής σύλληψης κι αισθητικής (“τα καλύτερα μυαλά φεύγουν έξω”), δεν περισσεύουν ουσιαστική ανησυχία κι ενδιαφέρον για την καταραμένη γενιά. Για κάποιον λόγο, όλοι βλέπουν το θέμα με μια ρομαντική μελαγχολία, σα να μην πρόκειται για κανονικό πρόβλημα, σα να μην αφορά κανονικούς πολίτες. Φταίει, βέβαια, που οι μορφωμένοι νέοι, ως κοινωνική ομάδα, δεν ενδείκνυνται για συναισθηματικά εκβιαστικές πορνογραφίες μαζικής κατανάλωσης. Δεν θα κλάψουν στα παράθυρα, δεν θα κλείσουν δρόμους, δεν θα γράψουν viral επιστολές στον πρωθυπουργό, δεν έχουν τη δύναμη να ανεβοκατεβάσουν κυβερνήσεις. Δεν έχουν καν χρόνο να το κάνουν, δουλεύουν. Αφήστε δε, που ένα παλιό γραφείο με σκονισμένα βιβλία σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο δεν συγκινεί όσο το καλογυμνασμένο σώμα του αθλητή που ζητάει διορισμό (για όλα τα χρόνια που έφαγε στα γήπεδα) ή το κόκκινο γάντι μιας καθαρίστριας στο υψωμένο χέρι μιας δημοφιλούς τραγουδίστριας. Οι σπουδαγμένοι νέοι, τα αντιδημοφιλή φυτά, είναι εξ ορισμού κακοί πολιτικοί πελάτες, μονάδες που δεν συσπειρώνονται οπαδικά, και άρα αμελητέοι.

Υπάρχει μια σκηνή στο Goodfellas -νομίζω είναι η τελευταία-, που τη σκέφτομαι συνέχεια αυτό το διάστημα. Ο gangster πρωταγωνιστής αναγκάζεται να αποχωρήσει από τις παράνομες μπίζνες, να εγκαταλείψει όλες εκείνες τις συνήθειες που τον έκαναν σπουδαίο, τρανό και πλούσιο, και να εγκαινιάσει μια βαρετή μικροαστική ζωή με την φράση ‘I’m an average nobody. I get to live the rest of my life like a schnook’.

Είναι σουρεαλιστικό και ελαφρώς κωμικό, αλλά μου φαίνεται ότι ο Henry είχε πιάσει το νόημα πολλά χρόνια πριν. Κανείς δεν πρόκοψε παίζοντας τίμια. Πόσο λίγα ξέραμε όταν διαβάζαμε!

 www.thecurlysue.com/2017/02/08/ellada-xameni-nea-genia-2017

Η Πτώση του Δυτικού Πολιτισμού

Ιωάννης Μάζης: H Ελλάδα θα έχει τελειώσει μέχρι τις Γερμανικές εκλογές

AIDAprima Cruise Ship

«Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας» - Ενα άρθρο-ποίημα του Στίβεν Χόκινγκ

Πριν μόλις λίγες ημέρες, έσπευσε σε νοσοκομείο της Ρώμης αισθανόμενος αδιαθεσία. Στα 74 του ο Στίβεν Χόκινγκ καταφέρνει ακόμα να κερδίζει την μάχη με την σπάνια νόσο ALS (αμυοατροφική πλευρική σκλήρυνση), ενάντια σε κάθε ιατρική εκτίμηση. 

Μια απλή αδιαθεσία στάθηκε αφορμή για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις, πριν πάρει το εξιτήριο από το νοσοκομείο της ιταλικής πρωτεύουσας και το αεροπλάνο για το Κέιμπριτζ.

 

Κάποιες ώρες μετά, στην βάση του πλέον, ο σπουδαίος φυσικός κατάφερε να βρεθεί για ακόμα μια φορά στο επίκεντρο, γράφοντας ένα εκτενές άρθρο στο Guardian. Οχι επιστημονικό, όπως αυτά που του εξασφάλισαν την έδρα του καθηγητή στο πιο διάσημο πανεπιστήμιο του κόσμου, όχι εκλαϊκευμένης επιστήμης, όπως αυτά που του χάρισαν παγκόσμια φήμη και αναγνώριση, όχι αυτοβιογραφικό, όπως αυτά που τον έχρισαν έναν μικρό ήρωα που πάλεψε (και ακόμα παλεύει) ενάντια στις πιθανότητες.
Το άρθρο του Χόκινγκ, αυτή τη φορά είναι αυστηρώς πολιτικού περιεχομένου. Μιλώντας για έναν πλανήτη που γυρνάει σελίδα, ο Χόκινγκ φροντίζει να μας αποδείξει πως μερικές φορές η «απόλυτη» και «ορθολογική» σκέψη ενός επιστήμονα, ακόμα και αν αυτός ανήκει στα υψηλότερα στρώματα των κοινωνικών ελίτ, μπορεί να γίνει πολύ πιο «ρομαντική» από σημερινή μας πολιτική πραγματικότητα.

Ορμώμενος από τις ανατρεπτικές πολιτικές εξελίξεις σε Βρετανία και Η.Π.Α, ο σπουδαίος φυσικός προτρέπει τις παγκόσμιες ελίτ να αλλάξουν κατεύθυνση, ενώ παράλληλα καλεί τον κόσμο να συσπειρωθεί και μέσα από την αλληλεγγύη να σταθεί όρθιος, αντιμετωπίζοντας τις φορτούνες που ακολουθούν, αφού η ανθρωπότητα γυρίζει σελίδα.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του Στίβεν Χόκινγκ, όπως το δημοσίευσε ο Guardian:

Ως θεωρητικός φυσικός με έδρα το Κέιμπριτζ, έζησα τη ζωή μου σε μία ασυνήθιστη, προνομιακή φούσκα. Το Κέιμπριτζ είναι μία ασυνήθιστη πόλη, χτισμένη γύρω από τον πυρήνα ενός εκ των καλύτερων πανεπιστήμιων του κόσμου. Σε αυτή τη πόλη, η επιστημονική κοινότητα, της οποίας είμαι μέλος από 20 ετών, είναι ακόμη πιο εκλεπτυσμένη.

Μέσα σε αυτή την κοινότητα λοιπόν, η μικρή ομάδα των διακεκριμένων θεωρητικών φυσικών, με τους οποίους έχω εργαστεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, μπαίνει κάποιες φορές στο πειρασμό να θεωρεί τον εαυτό της «κορυφή». Σε κοινή κατεύθυνση με όλα αυτά, η δημοσιότητα που απέκτησα μέσω των βιβλίων μου αλλά και η απομόνωση που μου επέβαλε η ασθένεια μου, αισθάνομαι πως ύψωσε ακόμα περισσότερο τον «γυάλινο» πύργο μου.

Ως εκ τούτου η πρόσφατη απόρριψη των ελίτ, τόσο στις Η.Π.Α όσο και στην Μεγάλη Βρετανία, από την κοινωνία, έχει στόχο και εμένα, που ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Ο,τι και να πιστεύουμε για την απόφαση του βρετανικού εκλογικού σώματος να απορρίψει την Ευρωπαϊκή Ενωση και των Αμερικανών να «αγκαλιάσουν» τον Ντόναλντ Τραμπ, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι αναλυτές θεώρησαν τις κινήσεις αυτές ως «κραυγές» θυμού, από πολίτες που νιώθουν προδομένοι από τους ηγέτες τους.

Ηταν η στιγμή που οι «ξεχασμένοι» βρήκαν τις φωνές τους για να μιλήσουν και να απορρίψουν τις συμβουλές και τις παροτρύνσεις των «ειδικών» και της ελίτ.

Δεν αποτελώ εξαίρεση σε αυτό το κανόνα. Προειδοποίησα πριν από το Brexit, ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έχει πολύ κακές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της επιστήμης στην Βρετανία, ότι αν φεύγαμε θα κάναμε ένα βήμα προς τα πίσω, όμως οι ψηφοφόροι δε με άκουσαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον από τους πολιτικούς ηγέτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες και τις προσωπικότητες της δημόσιας σφαίρας που έδιναν ακριβώς τις ίδιες συμβουλές και προειδοποιήσεις.

Αυτό που τώρα έχει σημασία, ίσως περισσότερο από τις αποφάσεις των δύο εκλογικών σωμάτων, είναι ο τρόπος που θα αντιδράσει η ελίτ. Θα υποβαθμίσουμε και θα απορρίψουμε αυτές τις επιλογές ως ξεσπάσματα ωμού λαϊκισμού που αδυνατεί να συνυπολογίσει όλα τα δεδομένα; Θα προσπαθήσουμε να παραβλέψουμε τις επιλογές όλων αυτών των ανθρώπων και ο,τι αυτές εκπροσωπούν; Κατά την άποψη μου, μια τέτοια στάση θα αποτελούσε ολέθριο λάθος.

Οι ανησυχίες που διέπουν αυτές τις ψήφους, για τις οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και την επιτάχυνση των τεχνολογικών αλλαγών είναι απολύτως κατανοητές. Η αυτοματοποίηση των εργοστασίων έχει ήδη αποδεκατιστεί τις θέσεις εργασίας στις παραδοσιακές κατασκευές και η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι βέβαιο πως θα οξύνει αυτό το φαινόμενο, πλήττοντας βαθιά τις μεσαίες τάξεις και αφήνοντας διαθέσιμες μόνο τις θέσεις που απαιτούν δημιουργικότητα και ανθρώπινη εποπτεία.

Αυτό με τη σειρά του θα διογκώσει τις ήδη μεγάλες οικονομικές ανισότητες σε όλο τον κόσμο.

Το διαδίκτυο και οι πλατφόρμες θα επιτρέπουν σε πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων να συγκεντρώσουν αμύθητο πλούτο, διατηρώντας επιχειρήσεις με ελάχιστες θέσεις εργασίες, αλλά με τεράστιο κέρδος. Αυτή η εξέλιξη φαντάζει αναπόφευκτη, αλλά και καταστροφική για τις κοινωνίες. Αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε σε παράλληλη προβολή με την οικονομική κατάρρευση, που φανέρωσε ότι στις κοινωνίες μία μικρή ομάδα ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον οικονομικό κλάδο μπορούν να εξασφαλίσουν υπέρογκες αμοιβές, την ώρα που οι υπόλοιποι απλώς «ασφαλίζουμε» την επιτυχία τους και «πληρώνουμε τον λογαριασμό» όταν η απληστία τους μας οδηγεί όλους μαζί στον γκρεμό.

Ζούμε σε ένα κόσμο μιας διαρκώς διογκούμενης οικονομικής ανισότητας, στον οποίο ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν όχι μόνο το βιωτικό τους επίπεδο να πέφτει, αλλά και την ελπίδα τους να βγάλουν τα προς το ζην να εξαφανίζεται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που στο πρόσωπο του Τραμπ και στην προοπτική του Brexit είδαν μια νέα προοπτική, μια ευκαιρία να διακδικήσουν κάτι καλύτερο.

Η ευρεία χρήση του διαδικτύου και των social media σε παγκόσμιο επίπεδο, οδήγησε σε ακόμα ένα αποτέλεσμα. Η σκληρή φύση όλων αυτών των ανισοτήτων προβλήθηκε παντού, μπόρεσε να αποκαλυφθεί πλήρως, σε αντίθεση με παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος.

Για μένα η δυνατότητα της χρήσης της τεχνολογίας για επικοινωνία ήταν μία απελευθερωτική και θετική εμπειρία. Χωρίς την τεχνολογία δεν θα μπορούσα να εργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια. Παράλληλα όμως, οι ζωές των πλουσιότερων ανθρώπων, στις πιο αναπτυγμένες περιοχές του πλανήτη είναι «βασανιστικά» ορατές, προσιτές σε οποιονδήποτε έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, όσο φτωχός κι αν είναι. Πιο πολλοί άνθρωποι έχουν κινητό, από αυτούς που έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και αυτό σημαίνει πως σχεδόν όλοι μας σε αυτόν τον πλανήτη, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ύπαρξη αυτής της τεράστιας ανισότητας.

Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι άμεσες: ο αγροτικός κόσμος θα οδηγείται σε φτωχές πόλεις, με πλοηγό την ελπίδα. Οταν ο κόσμος δει πως η «νιρβάνα» του Instagram δεν είναι εφικτή ούτε εκεί, θα αναζητήσει καλύτερη τύχη στην απέναντι όχθη, ακολουθώντας το ρεύμα των οικονομικών μεταναστών και ταξιδεύοντας για μια καλύτερη ζωή. Οι μεταναστευτικές ροές, με την σειρά τους, δοκιμάζουν τις αντοχές των χωρών που τους υποδέχονται, αυξάνοντας συνεχώς τον πήχη της ετοιμότητας και των υποδομών για τις τελευταίες. Κάπως έτσι, φθείρεται η κατανόηση των πολιτών και τροφοδοτείται ο πολιτικός λαϊκισμός.

Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας, το είδος μας πρέπει να λειτουργήσει σαν ένα σύνολο, συνεργατικά. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί.

Αντιμετωπίζουμε τεράστιους περιβαλλοντικούς κινδύνους: κλιματική αλλαγή, υπερπληθυσμό, επιδημίες, μόλυνση των ωκεανών, προβλήματα στην τροφική παραγωγή και εξαφάνιση των ειδών. Όλα αυτά πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξής. Εχουμε τα τεχνολογικά μέσα να καταστρέψουμε τον πλανήτη μας, αλλά ακόμα δεν έχουμε τα μέσα για να ξεφύγουμε από αυτόν. Ισως σε κάποια χρόνια να μπορέσουμε να εξαπλωθούμε και σε άλλους τόπους πέραν της Γης, αλλά ως τότε πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να προστατεύσουμε τον μοναδικό μας πλανήτη.

Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει τα έθνη να χτίσουν γέφυρες και όχι τείχη μεταξύ τους.

Αλλά για να το πετύχουμε, θα πρέπει οι ηγέτες του κόσμου να αντιληφθούν πως απέτυχαν και πως απογοήτευσαν τους πολίτες. Με τους πόρους να συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων, θα πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε περισσότερο από όσο σήμερα. Με τις θέσεις εργασίας να μειώνονται, με ολόκληρες βιομηχανίες να κλείνουν, θα πρέπει να βοηθήσουμε τους λαούς να διασώσουν τον τόπο τους, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της εποχής. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τους παρέχουμε την απαραίτητη οικονομική βοήθεια, για όσο χρειαστεί ώστε να το πετύχουν.
Αν οι κοινωνίες και οι οικονομίες δεν αντέχουν ένα τόσο μαζικό κύμα μετανάστευσης, θα πρέπει να αλλάξουμε κατεύθυνση, προσπαθώντας να στηρίξουμε την παγκόσμια ανάπτυξη. Αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος ώστε τα εκατομμύρια των μεταναστών να ξαναβρούν την χαμένη ελπίδα, που έσβησε στον τόπο τους. Να αναζητήσουν το καλύτερο μέλλον στο ίδιο τους το σπίτι.
Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι πολύ αισιόδοξος για το είδος μου. Για να το κάνουμε όμως, πρέπει οι παγκόσμιες ελίτ, από το Λονδίνο στο Χάρβαρντ, από το Κέιμπριτζ στο Χόλιγουντ, να εμπεδώσουμε το μήνυμα που στάλθηκε αυτή τη χρονιά. Να μάθουμε, πάνω από όλα, την ταπεινοφροσύνη.

 http://www.iefimerida.gr/news/305960/i-pio-epikindyni-stigmi-tis-anthropotitas-ena-arthro-poiima-toy-stiven-hokingk

Αλέξη, κάνε το θαύμα

Αγαπητέ Αλέξη Τσίπρα, δεν μου είσαι καθόλου αγαπητός αλλά σου παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία να με κάνεις να σε αγαπήσω.

Αλέξη, η συμπεριφορά σου μέχρι σήμερα είναι η συμπεριφορά ενός πολιτικού απατεώνα.

Έκανες τα αντίθετα από αυτά που έλεγες και υπέγραψες τα πάντα για να παραμείνεις στην καρέκλα του πρωθυπουργού.

Η Νέα Δημοκρατία σου έκανε ένα πολύ καλό δώρο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη, σε μια προσπάθεια να σε κρατήσει πρωθυπουργό για πάντα.
Αλέξη, έχεις προκαλέσει απογοήτευση και αηδία σε αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Στους πολίτες της Ελλάδας.
Το θέμα της Ελλάδας δεν αφορά πια κόμματα αλλά την ίδια την επιβίωση της χώρας.
Ναι, ξέρω, δεν την χρεοκόπησες και δεν την διέλυσες εσύ τη χώρα -και δεν μαζεύονται τα σκατά πολλών δεκαετιών σε δυο χρόνια- αλλά εσύ επιδίωξες να γίνεις πρωθυπουργός και να πάρεις την ευθύνη· δεν σου το επέβαλε κανείς.

Προφανώς, όταν επιδίωκες να γίνεις πρωθυπουργός, ήξερες την κατάσταση της χώρας.
Κι αν δεν την ήξερες τον Ιανουάριο του 2015, την ήξερες σίγουρα τον Σεπτέμβριο του 2015 που ζήτησες -και πήρες πάλι- τη λαϊκή εντολή.
Δεν παραιτήθηκες -μετά το δημοψήφισμα- αλλά επιδίωξες να παραμείνεις πρωθυπουργός.
Αλέξη, δεν ξέρω σε ποιο κόσμο ζεις αλλά θέλω να σε ενημερώσω πως οι Έλληνες είναι διαλυμένοι πια.
Διαλυμένοι και σε κατάθλιψη.
Δεν θέλω να γράψω διάφορα συγκινητικά αλλά όποιος δεν έφυγε, σκέφτεται να φύγει. Για να σωθεί.
Αλέξη, έχεις τώρα μια μεγάλη ευκαιρία, για να αποδείξεις πως δεν είσαι εντελώς σκατάς και ξεπουλημένος.

Οι εκλογές σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία και η προεδρία Τραμπ -που ανατρέπει τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ευρωπαϊκή Ένωση- σου δίνουν την ευκαιρία να πετύχεις κάτι θετικό για την Ελλάδα.
Αλέξη, τον Τραμπ δεν τον είχες δει να έρχεται και αυτός είναι ο λόγος που έκανες κάτι βλακώδεις δηλώσεις πως ο Τραμπ δεν θα γίνει ποτέ πρόεδρος των ΗΠΑ, ενώ χαζογελούσες σαν ζώον.
Αλέξη, μυρωδιά δεν έχεις από πολιτική.

Αλέξη, ο Θεός σου τον έστειλε τον Τραμπ.
Για να μη σου πω πως σου τον έστειλε ο Μαρξ.
Ο Τραμπ θέλει πολύ, μετά την Βρετανία, να δει και κάποια άλλη χώρα να βγαίνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το λέει καθαρά. Ο Τραμπ θέλει την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει κάλεσμα ενότητας στα κράτη-μέλη, ενώ, παράλληλα, συνεχίζει να ξεσκίζει την Ελλάδα και να την οδηγεί στο Grexit.
Αλέξη, μην υποχωρήσεις.
Μην υπογράψεις νέα μέτρα, μην υπογράψεις νέο Μνημόνιο.
Τώρα έχει πάρει φωτιά ο κώλος της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Δεν τους παίρνει να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη μέχρι τις εκλογές της Γερμανίας τον Σεπτέμβριο. Το ξέρεις και το ξέρουν.
Αλέξη, ο Θεός και ο Μάρξ μπορεί να σου κάνουν δώρο και την Μαρίν Λε Πεν.
Ναι, ξέρω πως εσύ είσαι αριστερός -λέμε τώρα- αλλά θα πρέπει να σου θυμίσω Αλέξη πως οι χώρες έχουν συμφέροντα και εσύ είσαι πρωθυπουργός μιας χώρας.
Το συμφέρον της Ελλάδας σήμερα είναι να επιβιώσει.
Επίσης, να σου θυμίσω Αλέξη πως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμάχησαν ΗΠΑ, Βρετανία και Σοβιετική Ένωση.
Δηλαδή, συμμάχησαν οι καπιταλιστές με τους κομμουνιστές, για να πολεμήσουν τους φασίστες.
Πάντα σκέφτομαι πως, αφού έγινε αυτή η συμμαχία, μπορούν να γίνουν όλες οι συμμαχίες.

Αλέξη, ζήτα.
Ζήτα τα πάντα.
Όχι δημόσια, ξέρεις πώς γίνονται αυτά τα πράγματα.
Αλέξη, θα κάνουν πίσω.
Αλέξη, πρέπει να κάνεις όποια συμμαχία θα σώσει την Ελλάδα από την εθνική καταστροφή.
Αν δεν μπορείς να το κάνεις, παραιτήσου.
Ή πράξε, ή παραιτήσου.
Κάνε κάτι, επιτέλους.
Κατά προτίμηση, κάνε το θαύμα.
Και μπορεί και να σε αγαπήσουν οι Έλληνες.
Και να σου τα συγχωρήσουν όλα.
Στο χέρι σου είναι.

(Αλέξη, τη μια και μοναδική φορά που συναντηθήκαμε για μια συνέντευξη, μου είχες πει πόσο σου άρεσε το κείμενο «Βάλε μέσα τον Αλέξη!«. Να σου θυμίσω πως σε αυτό το κείμενο ο μικρός Αλέξης έπαιζε μπάλα. Εσύ δεν έχεις παίξει μπάλα ακόμα. Κινδυνεύεις να μείνεις στην Ιστορία σαν παλτό. Παίξε!)

www.pitsirikos.net